14 Փետրվարի 2019 - 13:40

Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը շարունակում է ենթարկվել Ղարաբաղի հարցում ռազմատենչ դիրքորոշմամբ հանդես եկող բազմաթիվ հայկական կուսակցությունների ու կազմակերպությունների կողմից հզոր ճնշման։ Այդ ուժերը տորպեդահարում են՝ ղարաբաղյան կարգավորման մեջ շփման կետեր գտնելու և երկու ժողովուրդներին բաղձալի խաղաղություն բերելու Բաքվի և Երևանի ցանկացած երկչոտ փորձերը։ Հանրապետական կուսակցությունը, «Հայոց արծիվներ-միասնական Հայաստան»-ը, «Սասնա ծռեր»-ը՝ բոլորը Փաշինյանին անխնա քննադատում են Ղարաբաղի հարցում։ Եվ ահա, բոլորովին սպասելիորեն, «շահենների» տվյալ ցուցակը լրացրել է նաև ՀՅԴ-ն։

Փետրվարի 13-ին լրագրողների հետ զրույցի ժամանակ ՀՅԴ-ի ակտիվ անդամ Արծվիկ Մինասյանը հայտարարել է, որ Հայաստանի տնտեսական զարգացումը չպետք է կախված լինի ղարաբաղյան խնդրի լուծումից։ Նրա խոսքով, դատելով ՀՀ-ի կառավարության ծրագրով, այնպես է ստացվում, որ երկրի զարգացումը պայմանավորված է ղարաբաղյան խնդրի լուծմամբ։

«Իսկ դա այդ նույն մոտեցման կրկնումն է, որից կառչում էր նախկին իշխանությունը։ Նման բանաձևը չի հանգի ուժեղ պետության ստեղծմանը։ Եթե իշխանությունը համարում է, որ նրանց ծրագիրը դա նկատի չունի, ապա թող հայտարարեն այդ մասին։ Հարկավոր է ելնել հակառակ տրամաբանությունից. առանց տնտեսության զարգացման, առանց Հայաստանի ձգտումների՝ անհնար է հասնել ղարաբաղյան խնդրի լուծմանը»,- նշել է նա։

Եթե այդ ելույթը կատարվեր այլ դաշնակներից մեկի կողմից, ապա այն կարել էր վերագրել ագրեսիվությանն ու անտեղյակությանը։ Սակայն բուն էությունը հենց կայանում է նրանում, որ Արծվիկ Մինասյանը Հայաստանի տնտեսության նախկին նախարարն է, տնտեսական գիտությունների թեկնածու։ Եվ նա, ինչպես ուրիշ ոչ ոք, պետք է հասկանա իր խոսքերի անհեթեթությունը։ Նա պետք է հասկանա, որ Հայաստանի համար ղարաբաղյան հակամարտության անմիջական հետևանքը դարձել է ծանր տնտեսական իրավիճակը, որի հետևանքները ցավալիորեն ազդում են հանրապետությունում ներկայիս վիճակի վրա։ Հայաստանը հակամարտության հետևանքով հայտնվել է տրանսպորտային և տնտեսական շրջափակման մեջ, ինչը քարուքանդ է արել նրա տնտեսությանը։ Չնայած հայկական սփյուռքի բազմամիլյարդավոր ներարկումներին՝ Հայաստանի ոչ մի կառավարությանը չհաջողվեց նորմալացնել հանրապետությունում սոցիալ-տնտեսական վիճակը։

Եվ անձամբ Մինասյանը հոգու խորքում երևի գերազանց հասկանում է, որ ղարաբաղյան հակամարտության չկարգավորման պայմաններում դա առհասարակ հնարավոր չէ։ Հայաստանի տնտեսական զարգացումը անհնար է առանց արտադրության մեջ ծանրակշիռ ներդրումների և նոր աշխատատեղերի բացման։ Սակայն ներդրումներ կատարվում են այնտեղ, որտեղ կա պատերազմի վերսկսման վտանգ։ Իսկ որտեղի՞ց գտնել ազատ միջոցներ, եթե Երևանը բյուջետային միջոցների առյուծի բաժինը ներդնում է բանակի և սպառազինության ձեռք բերման մեջ։ Անհնար է լուծել Հայաստանի բազմաթիվ տնտեսական խնդիրները, առանց նրան տարածաշրջանային և էներգետիկ նախագծերին միանալուն։ Սակայն, առանց միջազգային իրավունքի նորմերի հիման վրա ղարաբաղյան հակամարտության լուծման, տարածաշրջանային գլխավոր դերակատարները՝ Ադրբեջանը և Թուրքիան երբեք թույլ չեն տա դա։ Մինասյանը հիանալի տեղյակ է այն մասին, որ հայ հասարակությունը զգուշանալով Ղարաբաղում պատերազմի վերսկսումից՝ ապրում է մշտական լարվածության մեջ։ Դրանով, ինչպես նաև ապագայի նկատմամբ հեռանկարների բացակայությամբ են բացատրվում նաև Հայաստանի երկու մեծ խնդիրները՝ բնակչության դեպոպուլյացիան և զանգվածային արտագաղթը։ Սակայն Մինասյանը այդ մասին լռում է, քանզի Դաշնակցությունը մի կողմից ավանաբար հանդես է գալիս ռազմատենչ դիրքորոշմամբ, իսկ մյուս կողմից՝ ՀՅԴ-ն այժմ ընդդիմանությունում է, իսկ դա նշանակում է, որ իշխանության ցանկացած, նույնիսկ կառուցողական քայլերը ենթակա են կոշտ աբստրուկցիայի։

Միանգամայն ակնհայտ է, որ Հայաստանի տնտեսական զարգացմանը խանգարում է չլուծված ղարաբաղյան հարցը։ Հայաստան բարգավաճման ուղղու վրա կանգնելու համար՝ նրան հարկավոր է տվյալ տարածքային հակամարտության մեջ հրաժարվել ապակառուցողական դիրքորոշումից, ինչը վերջնական հաշվով կբերի փոխշահավետ տնտեսական նախագծերի մշակումներին և իրականացմանը, որը սրընթաց փոփոխվող օրակարգում և միջազգային ասպարեզում Հարավային Կովկասի, որպես էներգետիկ և տրանսպորտային ռազմավարական հանգույցի կարևորության աճի պայմաններում ձեռք է բերում հատուկ արդիականություն։

Ինչպես նաև ակնհայտ է, որ Փաշինյանի կառավարությունը չի կարող դա չհասկանալ։ Այսօր անձամբ Փաշինյանի վրա է դրված Հայաստանի համար մեծ պատասխանատվություն, ում հետևից 2018 թ. ապրիլ-մայիսին գնացել է հայ հասարակության մեծ մասը, նա պարտավոր է կատարել իր նախընտրական խոստումները և բարելավել շարքային հայերի կյանքը։ Դրա համար նա ուղղակի պարտավոր է անտեսել՝ հակառակորդների կողմից իր հասցեին արվող հարձակումները։ Եվ այժմ, հարկ է խոստովանել, որ նրա ձեռքերը արձակվել են, նա ունի հայկական հասարակության վստահության մեծ պաշար։ Դրա համար բավական է հայցք գցել վերջերս Ազգային ժողովում ընտրությունների արդյունքների վրա։ Որտեղ չեն մտել ո՛չ Դաշնակցությունը, ո՛չ Սասնա ծռերը, ո՛չ ՀՀԿ-ն։ Իսկ դա նշանակում է, որ մարդիկ նրանից են սպասում իրենց խնդիրների լուծումը։ Եվ Փաշինյանը ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման համար ուղղակի պարտավոր է ընդհանուր լեզու գտնել պաշտոնական Բաքվի հետ, որի շնորհիվ իր իշխանությանը կհաջողվի ինչ որ կերպ Հայաստանը դուրս քաշել ծանր սոցիալ-տնտեսական ճգնաժամից, որի մեջ նա մնում է վերջին երկու տասնամյակից ավել։ Ժամանակն է լուծել այդ հնացած հակամարտությունը և խաղաղություն բերել մեր երկու ժողովուրդներին։

Քերիմ Աղաև

ARMENIA.AZ